We schrijven 7 oktober 1992. Een dag later zal in de Opéra in Parijs het ballet ‘La Bayadère’ in première gaan, in een choreografie van Rudolf Nureyev, 54 jaar oud. Hij is niet blij met de generale repetitie, heeft de twee hoofdrolspelers bij zich geroepen en verder iedereen weggestuurd.

Het gaat niet goed met hem. Niet lang geleden kreeg hij de diagnose aids en dit is waarschijnlijk het laatste ballet waar hij aan zal werken. Een afscheid van de dans. Een afscheid van het leven. Dus hangt er veel van deze voorstelling af. Maar hij mist iets tussen zijn hoofddansers. Chemie? Passie?

Als Nureyev begint te praten, vertelt hij in eerste instantie over ‘La Bayadère’, maar gaandeweg steeds meer over zijn leven. In 1961 heeft hij het ballet zelf gedanst op precies dezelfde plek. Enkele weken later vluchtte hij van de Sovjet-Unie naar de vrijheid van het westen, waar hij kon zijn wie hij was. Maar hij bleef een zwervende ziel. In het leven. In de liefde. Op het toneel. Jan Kooijman speelt de balletlegende in een voorstelling waarin dans en toneel elkaar ontmoeten.